zkv 21: Witte Kees

Het troetelhondje van tante Dien, Trixie (een bijna wit mengsel van straatkeffertje en Keeshond, net iets groter dan een heel gesneden wit), was een Rotterdams stadsbeest met allure. In zijn eentje bestierde hij de gehele Ambachtsstraat en hield er flink de wind onder bij dier en mens, hoe vreemdsoortig ook. Zijn voorkeuren wat betreft speciale, buitenlandse leverworst en ver te halen magere paardengehakt eens per week, zijn in onze familie nog steeds verhalendswaard, om niet te zeggen legendarisch. Zijn onderhoudskosten werden graag en  breedvoerig bediscussiëerd. “ Hij kos klauwe me’ geld, maar Jo, ‘k zou ’m voor geen góúd wille misse! “ zei tante Dien tegen mijn moeder, haar zus.

Toen kregen we een boot, de Sircoeuf geheten, naar een stripverhaal over zeerovers en piraten, en tante Dien ging een keer mee. Mèt Trixie. Kager plassen-en-terug. Vóór Leidschendam legden we aan bij een heus grasgroen weiland, zonder koeien en doorkruist met ondiepe sloten tjokvol kroos.

Na drie uur op die boot wilde Trixie wel even wat rennen. Pijlsnel doorkruiste hij het weiland

en verzoop terstond, want, kleurenblind als honden zijn, zag hij geen verschil tussen land en water. Of hij vergat te zwemmen. Dat kan óók. En we stonden er met z’n allen bij en keken niet uit onze doppen.

Tante Dien nam nooit meer een hond. Teveel verdriet vantevoren, want je weet maar nooit wanneer ze onverwachts de pijp uit gaan. Later toen zij een aantrekkelijke, gepensioneerde weduwe in het Zuiden des Lands geworden was, wisten de katten, zwerf-of-andersgezind, haar wel te vinden. Gegeven moment voerde zij er 26 per dag. Deed ze allemaal van eigen geld, zodat haar “Enigstzoon” er niet achter kwam, gelukkig.

Ze stierf een mooie, zij het wat vroegtijdige, dood. Tijdens het yatzeeën viel ze plotseling met haar voorhoofd op het plakje Zweedse cake dat voor haar stond. Schoteltje niet eens kapot. Mijn moeder heeft nog flink aan haar staan sjorren, maar er hielp geen moedertjelief meer aan. Morsdood was ze ineene.