zkv 22: Stein

Zij danste vroeger bij Scapino, zegt ze in haar tweede zin. Toen ze kinderen kreeg hield ze daar natuurlijk meteen mee op en sloeg aan het schilderen. Ja, nou niet meer, want wat moet je met al die dingen. De kinderen vinden er niks an, dus nou verkoopt ze alles. Betaalbare prijzen, niet voor een habbekrats. Haar man was dichter (2 bundels ge-pu-bli-ceerd), werd reclameschrijver uit noodzaak, maar bleek er zo goed in te zijn dat hij een berg geld verdiende. Ze werden héél rijk. Toen raakte hij aan de drank en ondanks herhaalde “waarschuwing ende vermaaninge”, zoop hij zich dood. Vlak voor zijn 70ste verjaardag ging hij eraan. Ze zegt het met spijtige voldoening in haar stem, alsof hij het verdiend had. Ze mist hem erg, al vijf jaar nu. Eenzaam, ja.

Haar zoon zei na een tijdje :”Jôh, mam, waarom kijk je niet eens op parshippuntnl, misschien zit er wel wat bij?” Heeft ze gedaan. En iedere keer werd het niks, want dan zat ze op de bewuste afspraak in een café te denken van: “Moet ik dáár nou straks mee gaan neuken?”

Ze heeft nog sjans, hoor, zo nu en dan. In haar omgeving komt je niet veel vrije mannen tegen. Alhoewel… Ze vraagt zich af waarom de beste vriend van haar man zijn gezicht niet meer laat zien. Die hééft een partner, istie officieel mee getrouwd, maar na de dood van haar man, nooit meer op komen dagen. Ze denkt dat zijn vrouw jaloers is, want dat heb je weleens, dat de weduwe een bedreiging vormt voor zo’n vrouw. Dan nog vindt ze het raar. Als je échte vrienden bent, heb je toch niks te vrezen van elkaar? Zij is niet jaloers. Nooit geweest, ook niet toen ze met Jan Wolkers en Woolly van Amen en Dan van Golden en Jan Sierhuys en Aatje Feldhoen en zo, omging.

Nou wil ze helemaal niet senti doen over de liefde, of de dood, maar toch, een triootje had haar best leuk geleken eigenlijk, maar ja…