zkv 45: (kind,was)

Ik kloeg laatst ten overstaan van mijn dierbare neef Willem, dat het upgraden van mijn Flash Player zo moeilijk was. ( Als u dit niet begrijpt heeft uitleggen toch geen zin.)

Neef Willem spart graag met de taal, liefst tot zij buigt of barst. Soms kneedt hij haar zelfs op atomair niveau. Ik was dus niet echt verrast toen ik van hem een mailtje ontving, dat bestond uit een prachtig blauw oplichtende http-link met daarachter, tussen haakjes: (kind, was).

In gedachten vouwde ik reeds de handen en boog in zen-boedhistische dankbaarheid!

Zijn bondig advies bracht ene Father O’neill (derde generatie Iers) terug uit mijn Australische vergetelheid, levend en wel in het hier-en-nu. “Goodday, Father, an how ‘re ye dis fine mornin’?”

Ik weet niet meer of ik het gelezen heb in een Reader’s Digest uit de (toen, jaren ‘60!) enige tweedehandsboek/tijdschriftwinkel in Adelaide, of gewoon gehoord als mop, maar het verhaal gaat, behoudens enige aanpassingen van fantasievolle aard, als volgt:

Father O’neill, was jarenlang aalmoezenier bij het Australische leger. Diende in Korea, de Fillipijnen en op Nieuw Guinea. Overal waar nog een sliertje Brits Keizerrijk te verdedigen viel, of waar de belangen van bondgenoot Verenigde Staten gediend konden worden. (Influx van Aziatische immigranten ten spijt, zweren Australiërs nog steeds bij de koningin van Engeland en zien ze Amerika als Groot Voorbeeld van hoe het moet in de wereld en met de mensheid)

O’neill was zeer geliefd bij zijn voornamelijk goddeloze manschappen omwille van zowel korte, krachtige preken als het legendarisch alcoholisch vermogen dat hij in zijn mars had. Maar hij was ook socialist in hart en nieren, alleen mocht niemand dat weten.

Op zijn eerste “tour-of-duty” werd hij door een select groepje Britse officieren uitgenodigd vóór te gaan in gebed aan het sumptueuze, exquise, schandalig decadente Kerstmaal, speciaal ingevlogen uit Hongkong of Sydney.

Formaliteit, decorum, klassebewustzijn, traditie,de nestwarmte van macht en status, standing, etiquette en adellijk fatsoen; de lucht was er zwanger van. Eigendunk en zelfverheerlijking hingen in de ruimte als rook van zwaar illegale Havana’s.

Op het moment suprême stond O’neill op, legde zijn sigaar op het zilveren schaaltje naast zijn bord en vouwde de handen. Iedereen deed zoals hij, sloot de ogen en wachtte af wat voor zalvende, mooie, berustende en opbeurende woorden de padre had te brengen. Een heilige stilte daalde neer over het gehoor. Toen sprak hij, zei: “Holy Pa, ta”. En ging zitten, rukte zijn servet uit de ring, over zijn schoot en riep: “Let’s eat!”

(Het had nog korter gekund. Hij had kunnen bidden: “Ta, Mate” ( Bedankt, Makker), maar hoe zeg je een hoofdletter in het openbaar?)

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.