Vriend RV is huisbaas geworden. Hij was al een gerenommeerd kunstschilder maar omdat hij het bouwen niet laten kan heeft hij, aan het kanaal, een groot pand laten zetten (“gezet” moet ik zeggen, delegeren is niet zijn forte, hij doet het liever allemaal zelf). Het gebouw biedt ruimte aan drie computergestuurde bedrijven, verschillende ateliers en een riant woonhuis. En alles spiksplinternieuw, eigenzinnig en hartstikke mooi.

Toen viel ineens, vlak na carnaval, de stroom uit. Heel het gebouw plat. Na koortsachtig zoeken, gsm-geëmmer, een barre tocht langs de stadsburelen en de ergernis van lauwwordend bier in de kantoorijskastjes, bleek het toch de schuld van de gemeente: verouderde aansluitingen, breuken in de hoofdkabel. Volgden dagen van afspreken, wachten, opgraven, repareren, dichtgooien, opstarten, wéér kapot, en opnieuw de grond in. Uiteindelijk liep alles electronisch gezien op rolletjes, maar, ”na ebbe komt vloed”, schreef de onvolprezen, thans niet meer gelezen, Louis Paul Boon ooit, en de gedupeerde ondernemers dienden bij RV een fikse schadeclaim in voor gederfde inkomsten. (jaja, je bent huisbaas of niet, hè! ”It comes with the territory” zegt men in westerns).

Bij mijn weten is RV tegen dit soort acties goed verzekerd, dus het zal wel zo’n vaart niet lopen. De ergerlijke rompslomp van het al, èn dat het hem van het schilderen afhield, dáár kloeg hij over aan de telefoon. Om hem te vertroosten vertelde ik over Boon’s verhaal “De Schone en het Beest ” uit 1956, (jaja, de beste literatuur koop je tegenwoordig in de kringloopwinkel):

In een Parijse bar, waar “een stemming heerste, die niet precies bandeloos, maar toch als tamelijk uitbundig mocht omschreven worden (het was drie uur s’nachts)” komt een dierentemmer binnen met een zwarte panter losjes aan de riem. De panter neemt plaats op een barkruk en is meteen, op veilige afstand, het centrum van aandacht voor alle kroegtijgers.

Behalve voor kunstenaarsmodel, mannequin, striptiseuse en recent tot Miss Venus de Côte d’Azur gekozen Simone Lejoly. Zij stond met haar magnifieke, diepontblote rug naar de panter gekeerd aan de bar champagne te drinken, alsof wat achter haar gebeurde niet interressant was. De panter zinde dat maar niks. Hij maakte een sprong en sloeg een klauw in de Venusrug “daar waar hij van naam begint te veranderen.”

“Het heeft mij genoegen gedaan dat een panter op mij jaloers is geworden”, zei Simone voor de rechter, “maar ik heb mij in geen 17 dagen kunnen vertonen en nog steeds ziet ge een litteken. Ik vraag daarom 800.000,- frank schadevergoeding.”

RV vroeg zich meteen af hoeveel het in euro’s zou zijn geweest, dat moest te Googlen zijn.

Heb nooit ècht van Jezus Christus kunnen houden in de periode dat dat van mij verwacht werd. Ik geneerde me voor zijn onverholen homo-erotische naaktheid, (zágen de Grote Mensen dat niet?). En ik schaamde me ronduit dat ik het gewoon niet trok om in gepaste religieuze piëteit mee te leven met zijn ongehoord sadistische, wanstaltige, letterlijk onpasselijkmakende martelgang (Grünewald!) naar de kruisdood. ‘n Paar jaar geleden mocht ik met genoegen constateren dat Hollywood’s reli-dweper Mel Gibson er ook geen flikker van begrepen had. (Nooit volwassen geworden?) Jaja, je verkeert soms in dubieus gezelschap als het over godsdienst gaat.

Voorts kwam dat zalvige, onbegrijpelijke mysterie van zijn (en onze!) wederopstanding bij mij nooit helemaal uit de verf. Dat terwijl ik toch de enige zoon was van, de best gediplomeerde Huisschilder van na-oorlogs Rotterdam en op jonge leeftijd reeds wist wat in het vakjargon “een heiligedag” betekende.

Wat Jezus in Emmaus presteerde kon ik niet volgen, maar ik was er wel van onder de indruk.

Eerlijk gezegd ontwikkelde ik veel sympathie voor de Heilige Ongelovige Thomas, die persé met zijn vuile vingers (Carravagio!) in de griezelig-echte open wond van Christus moest. Maar het makkelijkst geloof had ik toch in de Moedergods, de Heilige Maagd Maria. Bijgezegd: dit was vóór dat ik precies wist wat een Maagd was en over “Onbevlekte Ontvangenis” nog niet gesproken werd. Geloven in Maria was makkelijk: ze leek op mijn eigen moeder, een minder strenge versie, welliswaar, maar immer bereid tot Altijddurende Bijstand als je tenminste genoeg Weesgegroeten gebeden had.

Van Goddevader kon ik mij geen enkel fatsoenlijk beeld meer vormen nadat een jonge, baardloze pater-kapelaan uit Brabant ons had duidelijk gemaakt dat het niet meer usance was Jahweh te zien als een grote, Cecil B De Mille-achtige grijsaard met prachtig golvend wit haar en een enorm lange witte baard (Da Vinci zelfportret!), gezeten op een wolkerige troon en zwevend ergens ter hoogte van de Mont Blanc (Frankrijk, wist ik!). Beide mijn opa’s waren zo kaal als biljartballen, geen gezicht als ze hun petten afdeden.

Het intrigerendst vond ik wel de Heilige Geest. Iemand had op de radio gezegd dat Vader, Zoon en Heilige Geest (vurige tongen, driehoeksoog, opvliegende duif) te begrijpen was als Palm, Vingers en Duim van de hand. En dat je daarmee één vuist kon maken tegen het Ongeloof. Toen wij, om de tijd te doden, meneer pastoor in de categismusles (nieuwe spelling) hierover vertelden trok hij een nogal zuur gezicht. Ik vermoed dat hij niet veel op had met Augustijners.

Over heel het land ligt maandagochtendmist.

Tijdens een kaal en eenzaam stuk, na Utrecht, richting Den Bosch, geef ik het serieuze lezen op en sluit bijna vanzelf mijn ogen. Het beeld wat zomaar, plotseling voor de geest staat is zeker erotisch van aard en wordt in sommige kringen misschien wel zacht pornografisch genoemd. (Ik waarschuw maar vast).

In al haar glory is daar voluit Amanda Rosso (24) uit Seattle. Luchtig gekleed in een zeer kort, schattig, duifgrijs ochtendjasje en zonder slipje leunt zij over een Sheraton Hotel balkon met uitkijk over zee. Zij wordt gezien van achter, laag genoeg, vanuit een woelig misbruikt bed, om medeplichtig te zijn aan wat vooraf ging of, de godin beschikke, komen gaat. En de schitterende zee, de eeuwig wiegende, ontvangende, lokkende, blinkt tussen haar gespannen billen en dijen door, net onder het nog vochtige mondje van haar onuitputtelijk, verrukkelijk vagijn.

In een recensie van Wagner’s Parsifal schreef criticus Guido van Oorschot, eind januari dit jaar: “Regisseur Castelluci’s verkenningen lijken zich toe te spitsen op twee observaties; in de massa voelt de mens zich eenzaam en het wereldraadsel cirkelt rond het geslacht van de vrouw. De actrice die het wijdbeens kwam illustreren, ving extra applaus.”

Amerikaanse Diannah, 26 jaar, blank, blond, bombshell, net afgestudeerd in ontwikkelingseconomie,”You-see-el-é-California”, bezoekt, backpackend avant la lettre, Kenya en de rest van Afrika. Ze is via-via (expat-circuit!) beland op het magisch mooie schiereiland Lamu, eeuwenoude tussenstop voor dhows uit Arabië op weg naar het geurige Zanzibar, kleurrijk Madagascar en verder. (Wel,… nooit verder dan het vroegere Lourenco Marques, vanwege de moesson en de gunstige winden en het zelfregulierend, islamitisch winstbejag. In de jaren ‘80 schreef Cees Noteboom dat hij daar Prinses Beatrix in cognito aan een drankje had gezien en dat Claus, (toen al een Prins?), niet ver weg kon zijn.)

Lamu was/is privé bezit van rijke, indolente, maar fanatieke moslims en werd/wordt van oudsher gerund door Kikuyu slaven uit het afrikaanse binnenland. Deze grote negers, stuk voor stuk prachtig gebouwde Misters Universe, trokken onmogelijk zwaarbeladen handkarren van pakhuis naar dhow en terug door de nauwe, oogverblindendwitgekalkte straatjes, luid roepend bij elke bocht of helling en zwetend als goeddoorvoedde runderen.

Een onnavolgbare eilandgeur, exotische mix van zilte Indischeoceaanlucht, cardemon, sandalhout, mangrovemodder, geitenmest en een open riool of twee, speelde “hide ‘n seek”   met de drukkende, vochtige hitte op windstille momenten. (ja, ‘verstoppertje’ klinkt hier nou eenmaal niet, sorry)

Vijf keer per etmaal riepen muezzins vanuit hun lemen moskee-torens op tot gebed. Alle vrouwen, klein van stuk, droegen zwartnylon djallaba’s; hielden zich, behalve gezicht en handen, van top tot teen bedekt. De trotse, loslopende kinderen bezaten prachtige tanden en onvoorstelbaar versleten kleren; ware kunstwerken hadden ze aan. Tussen 2 en 6 viel heel het eiland in slaap, en s’nachts hield een leger parende geiten je uit de slaap. Het “centrum”, wat geenszins een naam mocht hebben, werd gedomineerd door een gigantische gevangenis, nog uit de pre-coloniale tijd, (je wilde niet weten wat daarbinnen allemaal gebeurde!). Aan de verlaten kant van het eiland  was een begraafplaats met erebogen opgebouwd uit brokken koraal met bovenin Chinees-Delftsblauwe borden ingemetseld. Verzwegen slaven heen, porselein in thee verpakt terug?

En overal, rondom, vanaf alle gezichtspunten, de masten en eindeloos verstelde driehoekzeilen van traag, geluidloos voortgaande dhows.

Na drie dagen houdt Diannah het voor gezien. Ze ontvlucht Lamu “in disgust”, want elke ochtend, als ze in minibikini op een rietenmatje haar tan ligt bij te werken aan het onwezenlijk witte, witterdanwitte strand, wordt haar onmiddelijk een valse Rolex aangeboden voor geen geld, dollars te wisselen zeker in haar voordeel, of, als niets wil lukken: “A pretty good fuck”,

niet één, maar vijf keer achter elkaar, door vijf verschillende jongemannen, in steeds dezelfde volgorde!

Een jaar later trok Kodak zich terug uit Zuid-Afrika en dreigde General Motors met “the same”, maar dat had er niets mee te maken, dachten we.