zkv 16: Doden worden nooit oma

Elke woensdagochtend, half elf, staan een opa en oma, van mijn leeftijd, met twee kleinkinderen aan de overkant van de straat te wachten tot het razend-drukke autoverkeer naar het Centrum v/d Metropolis Weert (grapje) enigzins geluwd is, zodat zij gevoegelijk kunnen oversteken. Als het moment daar is gaat oma voorop, met de jongste telg in de supersonische Buggy  (merknaam? niet opgelet).

(Nooit begrepen hoe je, (groot)-moeder-zijnde, zelfs in ogenschijnlijk veilige omstandigheden, dat kostbaarste bezit op aarde, zomaar vóór je uit duwt de weg op, om, alsof het een offer betreft, tussen de immer hongerige kaken van Vihiculaire Vooruitgang vermorzelt te worden. Of hebben alle moeders van welke soort danook soms hele goede engelbewaarders?)

Het andere kleinkind, een jongentje, is wat ouder, kan al lopen aan opa’s hand. Hij treuzelt omdat hij met een vinger de dingen van de wereld aanwijst. Hij is zo te zeggen scheppend bezig. Opa is hierdoor wat langzamer dan zijn vrouw. Zij wacht op hem voor mijn huis. Meestal kijkt ze even naar binnen en ziet mij zitten, boven de krant, in déshabillé en ongeschoren. (Soms helpt het om lang te doen alsof de dag nog niet begonnen is). Ze glimlacht, want natuurlijk heeft ze een blom van een baby in dat wandelwagentje, dat ziet iedereen.

Ik glimlach terug, daar vertedering mij niet onaangenaam is en ik hou van wat Vestdijk noemt “poignante beelden” (zie voetnoot).

Haar man botst bijna tegen haar aan, kijkt waar zijn vrouw naar keek en op zijn gezicht komt wat de Engelsen noemen “puzzlement”, (het onvertaalbare gevoel van welwillend onbegrip).

Zijn kleinzoon voor hem uit duwend lacht hij minzaam zijn vrouw achterna. Zo van baat het niet schaadt het ook niet.

Ik voel licht borrelende jaloezie. Niet op zijn kleinkinderen, want die heb ik ook. (Het past niet om nou te beweren: “en beter” maar dat denk ik natuurlijk wèl!). Ik ben jaloers op hem omdat mijn dode nooit samen met mij oma en opa zal zijn.

* (Ik haal hier wel Vestdijk aan, maar die heb ik nauwelijks gelezen. De Dikke van D citeert hem bij de uitleg van “poignant” in één adem met Dostojewski, welk een éér!)

P.s: de buggy is een Easy Walker, uiteraard!