zkv 39: Ear

Beeldend kunstenaars de naam waardig lopen met hun hoofd in de wolken en hun ogen naar de grond gericht. Zo kon het mij ontgaan laatst, hybris impliciet), toen ik een kaart moest posten op de Oosterparklaan, dat het al jaren dichtgespijkerde callcenter naast het postkantoor, in de steigers stond: het werd verbouwd. Tot theecafé, om maar een eufemisme te noemen.

De engelse dichter Wordsworth, zag er totaal geen been in om tijdens verblijf in zij geliefde, veel bezongen Lake District (midden Engeland) regelmatig 12mijl te lopen naar de dichtsbijzijnde herberg met een Royal Mail loket. Daar gaf hij dan zijn brief af, dronk een “pint o’ bitter” en liep weer naar huis. Onderweg vond hij eigenhandig de Romantiek uit, waar wij, volgens sommige zeer slimme denkers, nog steeds niet helemaal “uit” zijn.

Op mijn terugweg geen romantische gedachten, wel zag ik tussen de pijpen van de steigers door, naast de half gesloopte entree van het door gsm-geweld gesneuvelde center een gebroken reclamebord waarop in vette letters nog net  EAR te lezen was. Melancholie overkwam mij en ik ‘trok’ een foto (wat is het vlaams toch mooi nederlands).

Ik treuzelde  een beetje, want ik wilde het goed doen, op een kunstwaardige manier.

Fout, fout, FOUT! (Ars celare artem, weet je dat nou nog niet? Het kunstige moet verborgen; mag nooit opvallen) (cést le truc qui fait la musique). Een kale, gezette man met  rood, zweetdruipend hoofd kwam, snor in de aanslag, uit de donkere krochten van het voormalig center gesteggeld en riep: “Hey, hey! Whatta jij doen!” Ik stopte en liet hem op mijn camera de foto zien en ik zei erbij: “Kijk, hier staat OOR. Dat vond ik leuk”. De opgewonde man keek ongelovig naar de foto, snapte er geen jota* van. “NAAAI”, zei hij. “Ish maijn café. Jij maggie niet fotografier. Mis kien jij gemeinte? En dann wat!!!!”

In een fractie van een seconde ontbrande bij mij de heilige woede. Als een braambos in lichterlaaie, stond ik. Ik zou toch godnondeknettersodeju zeker ZELF weten wat ik ging fotograferen of niet! Wat dacht de eikel wel! Ben geen kiekjesmaker! En we leven in een vrij land, nog steeds, bekrompen hufter!

Zeggen deed ik natuurlijk niets van dit alles. Ik maakte dat ik weg kwam. Heb wel verontwaardigd, luid geschamperd: “Neenéééhh. Zó gaat dat hier niet. I shoot what I want!” (wat ik dáár nou weer mee bedoelde, mag Joost weten.)

* jota:  (Grieks) kleinste letter v/hun alfabet, (Jiddisch) aanwijsstokje gebruikt in de bar mitswa-ceremonie bij het lezen van hun tora. Net als bij de koran lees je in de joodse bijbel het Onaanraakbare Woord Gods van rechts naar links. Op je dertiende, ongeveer, bewijs je daarmee je manwording, want je kunt lezen wat Geschreven staat.