zkv 26: Gotspe I

‘t Moet niet gekker worden met de kapitalisten:

Schilderesje Nadia P uit Denemarken mag op last van Louis Vouton’s (1 of 2 t’s?) advokaten van kwadezaken, meervoud, want die rotzakken zijn nooit alleen, à raison van E 5000,- boete per dag, inmiddels dus tweeeneenhalve ton, haar schilderij “Darfurnica” (jaja, what’s in a title, these days?) niet meer tonen aan het volk.

(dat natuurlijk in drommen s’ avonds bij de gallerie  op de stoep sliep om er s’morgens vroeg als eerste het imposante kunstwerk te mogen aanschouwen!)

En waarom? Een uitgemergeld negerjongetje in het midden van het schilderij, half verscholen achter een verdacht Picassoaans, blauw paard, heeft een paars gekleed Chichuwawaatje (?) op de ene arm en aan de andere arm bengelt een vuil-witte hengseltas, voorzien van Bart v/der Leck patroon en inderdaad, als je het weet, zie je meteen dat het een van de foeilelijke, en werkelijk, I shit you not, ONBESCHOFT dure gedrochten van Voetton (“ou”of “ui”?) moet voorstellen. Ik denk, eerlijk gezegd, dat Nadia een tassenfetisjiste is, want  een eindje verderop loopt Paris Hilton (ygrec?) met een groene Oxfamtas het schilderij uit, maar daar hoor je niemand over.

Het mijnsinziens nogal schreeuwerig geschilderd corpus delicti is een onschuldige pastîche van protestschilderkunst uit lang vervlogen tijden. Een onbeholpen, groot uitgevallen niemandalletje. Want vijf minuten, wat zeg ik, tien seconden voor de èchte (Guer)nica, die van Picasso dus, uit 1937, en onze ongetwijfeld lieve en politiek geëngageerde Danesque wordt weggeblazen, verslagen, afgeserveerd naar de catacomben der vergetelheid. Over en uit.

Bovendien, wij krijgen bijna dagelijks de ewiger Elend van Darfur en andere godvergeten plekken op de aardkloot prachtig mooi opgediend in hapklare digitale, visueel super aantrekkelijk gemaakte, brokjes lcd-tv. Oorlogsschilders zijn massaal aan de bedelstaf.

Waar het om gáát is natuurlijk: hoe FOUT kun je zitten, luxe-bedrijf als Vuitton zijnde? Ligt het aan  designers-zonder-ethiek, ontwerpers zonder geweten, die zich nergens geen ene reet van aantrekken behalve dan “hoe gekker hoe liever, hoe duurder hoe beter”, die zelfs voor de stront van Stalin nog een mooi vitrinekastje zouden willen “ontwikkelen” en die ongehinderd door enig gevoel voor geschiedenis zich never, nooit, EVER, zouden bekommeren, laat staan kwellen omtrent een kindslaafje meer of minder?

Of is het de schuld van die onreine varkensberen uit de reclamebusiness, die zonder scrupules de Ideale Vrouw dusdanig hebben uitgegeild en opgeneukt, de laatste 150 jaar, dat zelfs de liefste manlief niet meer weet wat zo’n vrouw nou eigenlijk zèlf wil?

Hier aangekomen dacht ik niet meer aan de schilderkunst (die is al jaren “up shit-creek without a paddle”, zondermeer). Ik ging thee zetten en Janine Jansen draaien. ( jawel, cd’s drááien, net als platen vroeger!). Bach Inventies + Partita’s. Beter antidoot tegen Kunstschmerz ken ik niet.