zkv 35: Gotspe (2)

Daags nadat ik mij zo kwaad had gemaakt over de schoften van Voettong (krijg ’t niet meer uit mijn strot, laat staan op papier), die een arm, klein, Weltschmerzig, Deens schilderesje willen naaien waar je bij staat, God geve hen de bloedkanker-achter-het-hart, zou Joop Schafthuizen zeggen, daags daarna dus, werd ik in de modespecial van het Volkskrant Magazine op bladzijde 2, dubbelblads, door schaarsgeklede dames met rood, wit en zwart haar en grote Spaanse (?) waaiers, verzocht om Louis V dot kom te bezoeken. (de w’s moest ik zelf verzinnen).

Naar mijn krant luister ik wel vaker, maar ik ben niet zo bedreven in de compukijk (O Reve, wij missen U zóó) en ik heb helemaal niks met sites, logs, links enz. (wie etcetera gebruikt zei Nescio, zegt AL.S, weet niet waar het naartoe gaat, noch waar het zal eindigen en dat is helemaal waar wat mijn digitaal vermogen betreft).

Affijn, mijn zoon Nico, die van de hoed en de rand weet in dit soort zaken, hij heeft er voor geleerd, beweert dat je binnen 10 muizenklikjes bij de president van de Verenigde Staten kunt uitkomen, en warempel, binnen 4 zat ik met rode konen te lezen hoe slecht een zekere Ellen D  door Vuitton-Belgique, in “den Anvers”,  behandeld was. (Dames, koop NOOIT meer een tas in Antwerpen, en zeker en vast niet bij Vuiltong! Was haar boodschap aan het gehele Nederlandse, internettende volk.)

Zó patriottisch hoefde het voor mij nou ook weer niet, maar gaandeweg realiseerde ik mij dat E (of haar amand-van-wanten, wie weet?) hier een villeine cyber-coup had gepleegd, waardoor potentiële, vooralsnog onschuldige bezoekers van de supergelikte, koopgeilige en uiterst kunst-en-milieubewuste, officiële site ongemerkt op de hare belandden, alwaar men, om het op z’n Vlaams te zeggen, andere katten te geselen had. Toen overkwam mij een internationaal getinte euforie en ik herinnerde mij van de blauwe maandag Spaanse les: La venganza es dulce (Zoet is de wraak).