zkv 48: Stropdas

Hier, aan de overkant, loopt op gepaste tijden en met duidelijk grote haast, een zeer  gedistingeerde heer op leeftijd voorbij. Hij draagt altijd een donker blauw streepjespak, hagelwit overhemd en Madonnablauwe das. Het lijkt alsof hij voor de fitness loopt, al is hij er geenszins op gekleed. Overdressed, so to speak!

[De stropdas is oorspronkelijk ontwikkeld in de 9de en 10de eeuw door de Noormannen, tijdens hun langdurige bezetting van Noord/Oost Engeland. Alle engelse stadsnamen eindigend op -cy herinneren aan die tijd, toen ze Deense kolonies waren. En onthou ook even dat Hamlet een Deense prins was… De veroveraars slachtten destijds allereerst de vechtersbazen af, maar spaarden over het algemeen de adel, want die hadden ze nodig als administrateurs van hun bewind. Ze dwongen hen om in het openbaar, in functie als tienden-, tol-, of belasting-inner,  een galgenstrop te dragen, ten teken dat als er ook maar iets niet klopte in de boeken, of wat sociale onrust betrof, ze meteen zonder pardon konden worden opgeknoopt aan de dichtsbijzijnde boom.

Een perfide doch slimme maatregel: De bevolking kon direct zien hoe de kaarten, in hun nadeel, geschud waren. En men had geen goede reden om wraak te nemen op de collaborateurs omdat die duidelijk zelf gegijzelden waren van de onderdrukker.

Na verloop van tijd werd de strop een geuzenteken. Andere mannen van standing gingen iets soortgelijks dragen uit solidariteit, of om gewoon ergens belangrijks bij te horen. Een beetje zoals de Deense (of was het de Noorse koning?) die na de Duitse overname in WWII met een gele jodenster op zijn jas gespeld op het bordes voor zijn paleis verscheen.]

Zo, nu weten we waarom het “strop”-das heet.

Zelf ben ik, als oude hippy, nogal geporteerd van deze accessoire, alhoewel ik er nooit meer een draag. Dat komt, zoals alles, door mijn moeder. Die heeft mij fatsoendelijk opgevoed: schone onderbroek, gestreken zakdoek, glimmend gepoetste schoenen, vouw in je broek, scheiding in het haar, want anders “loop je d’r voor schobberdebonk bij”. Hetgeen blijkbaar héééél erg was…

En het komt ook door Iny, die bij alle stropdassen griezelt, omdat ze dan herinnerd wordt aan oppermachtige “Ooms”, die haar en haar even beeldschone zusjes het tienerleven zuur maakten met hun “nette”, heerszuchtige geilheid.

Dit alles heeft niets van doen met mijn doelgerichte snelwandelaar-in-pak. Hij loopt, denk ik

toch, op een of andere manier naar Isfahan.