zkv 40: Politievrouw

Evenals de voltijdanarchist en politiedocent-in-ruste AL.S ben ook ik in princiepe bang van politie.

Ik schrik me altijd te pletter als ik ze, vanaf Iny’s balkon, met sirene en zwaailicht over de trambaan in het midden van de Linnaeusstraat zie/hoor racen, (dat ik tegelijkertijd denk: hoe zat ‘t ook alweer met dat Dopplereffect? helpt helemaal niets aan de zenuwen in mijn strot).

Edoch, het kan verkeren: Laatst, in het zachte, toevallig zonnige, zuiden des lands, was ik in het geheel niet bang toen een gloednieuwe, mountainbike-bereden politieagenTE, haar hoogblonde paardestaart koket-wippend vanonder haar Diana-culotje, mij op mijn 25jaaroude Union-herenfiets-met-trommelremmen, drie versnellingen EN werkend achterlicht, klem reed tegen de stoeprand van het fietspad Kazernelaan. Net buiten het centrum.  Aan de arme kant van de stoplichten.

Ik had zonder nadenken overgestoken door rood en dát op het voetgangersgedeelte van het trottoir, zei de strak getrainde, keurig geüniformeerde jongedame. (hoe heerlijk is het toch om als man op leeftijd gewoon, zonder enige gène of consequentie, te mogen spreken van “jongedame”. Het had met gemak mijn dochter kunnen zijn.)

Ze hijgde een beetje. Vertederend zenuw-zweet verscheen op haar bovenlip. Helemaal voor de bijl ging ik toen ze met trillende handen haar bonnenboekje open deed en haar ambstbalpen prompt dienst weigerde. Had ik misschien de eer haar Eerste Bekeuring te mogen zijn? Ik werd helemaal warm van binnen. Minzaam glimlachend, (oud sekreet dat ik ben), bood ik haar mijn goud-op-snee Wasserman-vulpen aan, maar daar kon ze niet mee doordrukken op het carbonpapier. Wist ze meteen. Tot tweemaal toe moesten wij uit de weg voor doorgaand fietsverkeer terwijl zij naarstig in het fietstasje onder haar zadel een werkende pen zocht, en vond. Nadat ze mij op de bon had geslingerd, schoot ze opgelucht, als een speer terug de stad in, zonder me verder een goede dag toe te wensen.

Er is vast een vakterm voor zo’n “eerste keer”: Ars Hymeara, of zoiets?

Nee, zegt Henk S (classicus). Zij beoefende op voorbeeldige wijze de Ars Vituperandi, de Kunst van het Berispen. Daar kon ik inkomen; in het engels gebruikt men het afgeleidde “vituperation” voor scheldkanonnade. Maar het klopt ook weer niet helemaal, want er viel geen ongetogen woord gedurende de hele transactie.