Een Online glossymaker (glossy = tijdschrift met glamour en glans) raadde mij onlangs in de krant aan om, indien ik ook zoiets wilde, vooral “te zorgen dat je iets belangrijks hebt te vertellen, dat het een boodschap is waar lezers echt op zitten te wachten” EN, hier komtïe:

“Het hoeft niet per se diepgaand te zijn, als het maar relevant is.”

Nou, daar kijkt een normaal mens al van op laat staan deze. Dus: diep nagedacht en tot de slotsom gekomen, de schrijver lult maar wat.

Lezers en lezeressen van glossies zitten helemaal niet ècht te wachten op een boodschap; die zitten hun tijd te verbeuzelen, vervelende karweitjes uit te stellen, of hun afgunst, jaloezie, wedijver, zelfbeeld, libido, waanideeën te strelen, te poetsen en te koesteren, zoals dikke (Amsterdamse?) duiven in onbewaakte momenten.

Glossies zijn de beschaafde rukblaadjes van de consumentenindustrie – niks “boodschap” !

Voor alle zekerheid zocht ik nog even ‘relevant’ op in het woordenboek: – gewichtig, van betekenis, – ter zake dienende, in aanmerking komende, las ik daar.

In de voorbeeldzin, die Van Dale meestal bij moeilijke begrippen cursief gedrukt toevoegd stond het woordje “paideia”, mij onbekend. Ik zoeken: stond er nondeju niet in!

Toen belandde ik bij ‘pagus’. Dat is Bargoens/Hebreeuws voor 1.bang, verafschuwen, en

2. ergens pagus van blijven is er geen deel aan hebben.

Mijn moeder zaliger, (de god die alleen voor haar bestaat hebbe haar ziel), gebruikte ‘pagus’ vaak om extreme, morele en sociale verontwaardiging uit te drukken. Maar ja, zij was dan ook ècht, diepgaand Rotterdams.