‘DEPOT KARS’ nu verkrijgbaar in de boekhandel.
Of klik en bestel hier: Trichis.nl

Op 8 mei om 15:00 uur werd het eerste ‘DEPOT KARS’ exemplaar te Weert aangeboden aan wethouder Henk van de Loo.

Alle donateurs die daarvoor hebben gekozen ontvangen natuurlijk hun exemplaren op het opgegeven postadres. Dat zal een dezer dagen  gebeuren.

VOORDEKUNST.
Je vindt het allemaal hier, bekijk mijn filmpje en weet alles: http://bit.ly/depot-kars-2022

‘DEPOT KARS’ is mijn verzameling met veel etnografica.

Eindelijk ontsloten in een boek. Als beeldend kunstenaar kon ik de wereld bereizen en op mijn tochten dwars door inspirerende culturen ontwikkelde zich niet alleen mijn werk als kunstschilder maar verzamelde ik her en der allerlei objecten.

Mijn grote interesse in etnografische voorwerpen betreft overigens ook die uit de eigen Europese omgeving. Voorts toont het boek ook enige relevante objecten van mijzelf en anderen.

Rob Kars (2022)

foto: Sophie Eekman

Vormgeving door Rick Vermeulen. Tekstbijdrage van Wim de Jong.

Grafisch ontwerper Rick Vermeulen heeft een schitterend ontwerp geleverd.
Voorts ben ik blij met journalist en auteur Wim de Jong (o.a. Volkskrant) met een fijn stuk over mijn verzameldrift. Iets waarin hij zich herkent.

Enkele pagina’s uit mijn boek

ZKV is een Zeer Kort Verhaal

In mijn boek ‘Depot Kars (ontsloten)’ staan meer dan honderd van mijn zkv’s -zeer korte verhalen- bij de objecten uit mijn verzamelingen. Hieronder één dat niet in het boek staan, als entree voor de lezer van Depot Kars.

AARDAPPELMESJE

Krantentaal is dat uiteraard. “Journalese”, zegt de Engelsman. Iemand vond een vuurstenen mesje op het opgespoten strand van Ter Heijde, het handvat zat er wonder boven wonder nog aan. Het was met ‘losgedampte berkenteer’ vastgezet (nooit van gehoord). Aangezien het reeds spruitjestijd is en wij het komkommerseizoen achter ons gelaten hebben, vindt de journalist van dienst het toch geinig om het een aardappelschilmesje te noemen in plaats van een gewone krabber wat het duidelijk is. Met een krabber kun je huiden schoonschrapen en ze soepel maken zodat ze als kleding kunnen dienen, Zeker geen aardappelen schillen want die waren nog niet ontdekt. Het ontegenzeggelijk mooie kleinood, niet veel groter dan mijn duimnagel, is wel 50.000 jaar oud dus de gebruiker of gebruikster, (genderbenders: koest!) was zeker en vast een Neanderthaler. (Neanderthalster?). Vijftigduizend jaar geleden kon je, fijn mammoeten jagend en vegetarisch eten verzamelend, in alle rust van Hoek van Holland naar Ramsgate lopen, de zeespiegel lag minstens tien meter lager dan nu. Het mesje is natuurlijk ergens onderweg verloren en door nooit-aflatende, immer waakzame zandzuigers op een van onze kusten uitgestoten.
Vroeger, in mijn Rotterdamse jeugd, ging het verhaal dat schillenboeren een aardig centje bijverdienden met het doorverkopen van de vergeten mesjes die zij ‘s avonds uit hun wagens moesten vissen alvorens ze de opgeschoonde lading aan de paardenkoopman of de varkenshouder mochten leveren.
Het is mijn moeder nooit overkomen. Zolang ik haar kende was er één aardappelmesje in huis. Dat behoort nu tot de Rob-en-Nico-K-collectie van eigenaardige messen. Het toont op een prachtige manier de heilige Tand des Tijds. Dat mesje is flinterdun gesleten. Het kent de intieme geschiedenis van ten minste 50.000 aardappels en is de wereld over gereisd door wel drie continenten.

“Wat is de geschiedenis?” vraagt Cees Nooteboom zich af in een van zijn reisverhalen. “De geschiedenis is een tovenaar en een jongleur die tegelijkertijd allerlei ballen of kegels in de lucht houdt”. En nu ook mesjes.

ZKV 390. Rob Kars 2019.