zkv 246: KLEIN WERK

zkv 246 13/12/13

KLEIN WERK

Nu bijna twintig jaar geleden beleefde ik voor het eerst van mijn leven de Volle Rouw.

Een jaar lang schilderde ik officieel niet. Ik schreef veel. Lange brieven aan de dode, naar verre vrienden of familieleden, kaartjes naar wie maar jarig was, of pasgeboren.

Bepaald moment, op reis in Griekenland, maakte ik noodgedwongen zelf een kaart uit de kleurrijke deksel van een pakje dadels. Met een geleende blauwe viltstift en wat authentieke Griekse witkalk, een ei erdoor voor de hechting, fatsoeneerde ik een echte Karskaart.

Daarmee is het begonnen: ultra-klein, ansichtkaartformaat schilderwerk. Toen ik eenmaal thuis was kon ik niet ophouden. Eerst sobertjes aan de keukentafel, uiteindelijk weer enthousiast in het atelier. En van het een kwam het ander, ik was weer op gang.

Kaartjes maken kan spontaan zonder voorgedachten net als zkv-schrijven overal en altijd. Ondanks de verwarring zelfs ergernis die ze bij sommige mensen oproepen (“Wat ben je toch een véélschilder!”, “Waar moet dat allemaal heen?”, “D’r zit geen enkele lijn in”) zal ik ze blijven maken, want op deze manier, zo laat ik mij verzekeren door de vakbroeders van weleer, word je namelijk héél oud…

“Schilderen behoort altijd geïmproviseerd te zijn. Het resultaat zal alleen schoon zijn op voorwaarde dat de schilder zichzelf enigermate laat gaan en al schilderend de dingen ontdekt.”

                                                                                                                   (Eugène Delacroix)

zkv 244 23/11/13: KWARTS

Het is vooralsnog onduidelijk hoe precies onze menswording geschiedde.

Zeker is onderhand wel dat het uitvinden en maken van gereedschap van groot belang was en is.

Duizenden, nee, tien-duizenden jaren voldeed een vlijmscherp “genapte” (uit het Engels) vuurstenen werktuig aan alle vereisten van de overleving. Doorheen de ganse prehistorie was er nauwelijks enige behoefte om aan het originele ontwerp van stenen pijlpunt, priem, schraper of aks te sleutelen. (Don’t mess with the car while it’s still going?)

Was dat simpel een kwestie van: zolang functies niet veranderen blijven vormen hetzelfde?

Zou je denken, ja…

Bij recent onderzoek naar de oudste bewoning van de mens op aarde (Blombos Cave, Zuid Afrika, waarschijnlijk toch tot 50.000 jaar oud) kwamen behalve scheepsladingen parelmoerschelpen, want het waren strandjutters, ook in de verschillende tijdlagen sporadisch kleine stukjes transparante of witte kwarts tevoorschijn, afslagen van werktuigproductie..

Nu weet iedere archeoloog dat kwarts zich uitzonderlijk moeilijk laat bewerken. Het is  weerbarstig materiaal, wat op onvoorspelbare wijze breekt wanneer je er vorm aan wil geven. Je moet van goed huize komen als werktuigbouwkundige-avant-le-lettre om er ook maar iets fatsoenlijks van te fabrieken. Dus: waarom kozen ze, soms, voor moeilijk, terwijl makkelijk zo voor de hand lag? Vuursteen genoeg in de buurt.

Een theorie, (Sven Ouzman, 1998, Pretoria University ZA) houdt het erop dat in deze alles draait om licht:

Het letterlijke licht van mensenvuur in het oerduister van de wildernis.

Het godenlicht van de voorouders die als sterren schitteren aan de hemel.

Het licht als spoor waarlangs de sjamaan in trance zijn weg vindt in en uit de andere wereld waar dieren en mensen hetzelfde zijn en elkaar raad geven. .

Ze maakten hun werktuigen uit kwarts omdat het vonkte, licht gaf, en daarmee vertrouwen in de toekomst schiep.

nieuwe promo voor SOUND 2013

[ylwm_vimeo height=”400″ width=”600″]58621171[/ylwm_vimeo]